Powiem odrazu, że film nie spodoba się większości osób. Trzeba na prawdę lubić stylistykę Lyncha i brać poprawkę na to, że jest to polska produkcja (a więc i wyzbyć się zbytniego krytycyzmu), żeby dostrzec w nim małe smaczki (chociażby np. scena w kościele, która jest po prostu rozwalająca!) i choć trochę docenić obraz. Osoby, które analizują każdy szczegół i we wszystkim doszukują się sensu - nie znajdą w "Nieruchomym Poruszycielu" nic dla siebie.
Poza świetną grą Jana Frycza (doskonale zagrał totalnego zjeba) i licznymi nawiązaniami do "Blue Velvet" Lynch'a, mamy tutaj duszną, oniryczną atmosferę i sceny niczym z sennego koszmaru, które wizualnie robią nawet nienajgorsze wrażenie. Gorzej jeżeli zaczynamy doszukiwać się w nich głębszego sensu czy przesłania...
Reasumując - pozycja tylko dla die-hard wielbicieli kina w stylu Lyncha (surrealizm) i osób, które potrafią na 1,5 godziny wyłączyć myślenie i skupić się na wizualnej stronie produkcji, wtedy seans może w miarę zaciekawić. "Rozkminiaczom" i osobom lubiącym mieć wszystko podane niczym "kawę na ławę" - zdecydowanie odradzam.
Ja "Nieruchomego Poruszyciela" oceniłem 6/10 (gdzie 5/10 to dla mnie ocena dla typowego średniaka, który mnie ani specjalnie nie zaciekawił, ani też jakoś nie odrzucił. Dla typowej "jednorazówki"), bo lubię zakręcone filmy, w których można doszukiwać się różnej symboliki. W porównaniu jednak do obrazów Lynch'a, jest to zaledwie próba "raczkowania" w "schizolskich", surrealistycznych klimatach.